Dziś zabierzemy was w miejsce, gdzie za bardzo sami udać się nie możecie. Dolina Moczarnego nie jest niestety udostępniona do ruchu turystycznego, a szkoda bo miejsce to jest naprawdę piękne i ciekawe. Jeszcze niedawno Dolina Moczarnego tętniła życiem. Dymiły tu retorty, a wcześniej mielerze, w których wypalano węgiel drzewny. W lesie warczały piły spalinowe, a drewno z lasu wywoziła wąskotorówka. Drogą do doliny Moczarnego często podążali turyści, gdyż prowadził tędy kiedyś szlak turystyczny na pasmo graniczne.
Dolina została opuszczona przez ludzi w 1991 roku i objęta ścisłą ochroną przez Bieszczadzki Park Narodowy. Przyroda szybko upomniała się o swoje i dziś już coraz ciężej wypatrzyć ślady po działalności człowieka. Zachowały się resztki zabudowań pracowników leśnych, i zarośnięta infrastruktura kolejowa. Szutrową drogę też powoli pochłania karpacka puszcza, gdyby nie ruch straży granicznej i pracowników parku, pewnie już dawno by całkowicie zarosła.
Dolina jest bardzo malownicza, jej dnem płynie potok Górna Solinka, który dodatkowo dodaje uroku temu miejscu. Swoją ostoję znalazły też tu bobry, które budują swoje żeremia na opuszczonych łąkach. Moczarne jest też ostoją wszystkich dzikich zwierząt zamieszkujących Bieszczady, w tym niedźwiedzie i wilki. Jednym z ciekawych miejsc jest tutaj podmyty przez rzekę nasyp kolejki wąskotorowej, gdzie tory wiszą tu w powietrzu.
Warto dodać, że Moczarne było też kiedyś wsią, która została tu założona już w XVI wieku. Należała ona do starostwa sanockiego, ale trudne warunki życia sprawiły, że w 1629 roku wyludniła się i została opuszczona. W 1638 roku Adam Stadnicki próbował ponownie wskrzesić wieś, lecz i to się nie udało. Dopiero po II wojnie światowej pojawili się tu ponownie ludzie, egzystować tu byli w stanie tylko wypalacze węgla drzewnego, drwale i wozacy.
GPS: 49.11538, 22.50275
